Voor vandaag heb ik al de hele week een beetje kriebels. We gaan opzoek naar onze eerste echte ‘Via Ferrata’!! Ik hoor je denken, niet gek dat je daar de kriebels van krijgt, het klinkt als een hele enge ziekte. Maar niets is minder waar. Een Via Ferrata (Italiaans voor ijzeren weg) ook wel in het Duits ‘kletterstijg’ genoemd, is een weg door ongebaand rotsterrein. Hierbij beweeg je je via pinnen, ijzeren trappen, beugels en touwbruggen van de ene naar de andere bergwand. Langs de route is een staalkabel bevestigd waaraan je je vastklikt met twee karabijnhaken, zodat je gezekerd bent. Bij een val blijf je daardoor aan de stalen kabel hangen en worden ongelukken zo voorkomen.
In een klettersteigroute zitten diverse ijzeren hulpmiddelen. Die maken het mogelijk voor mensen zonder échte alpiene ervaring, om op plekken te komen die anders alleen voor alpinisten bereikbaar zijn. Klettersteigs zijn er op alle niveau’s. Zo bestaan er al routes tot drie uur over gemakkelijke paden, waarbij het hoogteverschil klein blijft en waar je weinig uitdagende stukken tegenkomt. Naarmate meer uitdagende hulpmiddelen aanwezig zijn stijgt het niveau mee. Als je kunt bergwandelen, kun je dus ook klettersteigen.
Rond 1914 verschenen de eerste volledige klettersteigen toen Italiaanse en andere militairen tijdens de eerste Wereldoorlog bergwanden uitrustten met kabels en ladders waarlangs troepen en materiaal op een veilige manier konden worden verplaatst. Geruime tijd raakten de via ferrata’s daarna in de vergetelheid tot ze werden opgemerkt door het toerisme. Rond de vorige eeuwwisseling zijn Italiaanse gidsen deze routes gaan restaureren en nieuwe kletterstijgen gaan aanleggen zodat toeristen zich ook op een gemakkelijke en veilige manier door het hooggebergte kunnen bewegen.

Door een prachtige afbeelding op Facebook van een bergtop die alleen op deze manier te bereiken is kwam ik op het ketterstijgen! Ik was gelijk nieuwsgierig. Samen met vrienden zijn we het een middag gaan proberen in Eefde, op de enige echte kletterstijgrots in Nederland. Tot mijn verbazing viel mijn hoogtevrees 100% mee. Ik was zo druk met van alles dat ik de hoogte niet meer in de gaten had. Met deze kennis willen we het nu hier gaan proberen in de Dolomieten. Eerder deze week hebben we ook híerover informatie opgevraagd bij het personeel van onze accommodatie. Het toeval blijkt dat haar zoon een echte bergbeklimmer is en ons goed van informatie kan voorzien. Alleen kan zij geen Engels en wij geen Italiaans maar met ‘Google Translate’ komen we een heel eind. Onze intentie is om met een gemakkelijke te beginnen. Dezelfde wordt ook door hem aangeraden. Via Ferrata Colodri. We worden wel nadrukkelijk gewaarschuwd voor het warme weer. Onlangs is een Duitse meid van 22 overleden aan een zonnesteek die ze heeft opgelopen tijdens de beklimming. Ik slik even. Voorzichtigheid geboden dus!
Voor het huren van benodigd materiaal worden we naar het plaatsje ‘Arco’ gestuurd. Dit dorpje zou volledig gericht zijn op de klimsport. Daar aangekomen is niets minder waar. Bijna elke winkel staat in het teken van klimmen. Het is dus even zoeken.

Eenmaal binnen lijkt het huren van materiaal niks voor te stellen. We krijgen zó twee klimgordels mee. Deze zijn voorzien van een shockabsorber met daaraan twee speciale karabijnhaken. Dit wordt de kletterstijgset genoemd. Deze zorgt bij een val dat de stoot wordt opgevangen en zoveel mogelijk schade zal worden beperkt. Samen met de verplichte helm wordt alles in een papieren tas meegegeven en staan we binnen een mum van tijd weer buiten.

Geen huurkosten en niks geen gegevens die we achter hoeven te laten. Op goed vertrouwen dus. Beetje overrompeld kijk ik om mee heen. Wat nu, géén uitleg? Geen waarschuwingen? Geen do en dont’s?? Verdwaasd loop ik achter Louis aan. Ik ben er niet geruster op geworden. Ik had veel meer informatie verwacht én gehoopt maar in Engels is geen communicatie mogelijk. Louis daarentegen ziet het allemaal wel zitten. Hij kan niet wachten totdat ‘ie tegen die rots op kan klimmen. Met een knoop in m’n maag loop ik achter hem aan richting de auto. We parkeren de auto zo dicht mogelijk bij het startpunt van de kletterstijg. Ik probeer m’n paniekgevoel te negeren en loop schuifelend achter hem aan. De knoop in m’n maag lijkt steeds harder te worden aangetrokken. Ik weet hoe graag Louis dit wil en hoe erg hij hier naar uit heeft gekeken. Ik kan nu toch niet terug krabbelen. En wat kwam ik laatst tegen op internet; ‘Good things never came from comfort zones’. Het laatste stukje door het bos blijf ik op mezelf in praten. Begin gewoon, haak jezelf vast en kijk maar waar het schip strand. Jezelf kennende wil je dan toch niet meer terug. Na wat gespeur komen we aan bij het begin van de kletterstijg. We zijn niet de enigen. Een gezin bevestigd zichzelf net aan de ijzeren kabel en een stel vrienden staan zich voor te bereiden. Ik moet eerst op adem komen van de klim hier naar boven. Het is midden op de dag, de zon staat op zijn hoogste en het zweet loopt overal waar het gaan kan. Is het angstzweet, zijn het tranen, wie zal het zeggen. Onopvallend wrijf ik het droog. Het valt ons allebei op dat iedereen die er aan begint klimhandschoenen aan heeft. Deze hebben we niet meegekregen. De twijfel slaat nog harder toe. Dit voelt zó niet goed. De temperatuur, geen handschoenen. Haal me hier weg. Het liefst verdwijn ik ter plaatse in een gat in de grond. Louis ziet het belang van de handschoenen ook wel in. Ik stel voor om terug te gaan voor handschoenen en een hapje te eten. Daarna door te rijden naar het dichtbijgelegen Gardameer en rond een uur of drie terug te komen. De kans is groot dat het zonnetje dan is weggedraaid van de berg en mét de handschoenen aan zal het voor mij een stuk aangenamer starten zijn. Zo gezegd zo gedaan. Bij de klimshop kopen we onze eerste echte eigen klimhandschoenen want verhuren doen ze die niet. In de smalle straatjes van Arco pakken we een lunch mee en voor een lekker ijsje rijden we door naar het dorp ‘Riva del Garda’ aan het Gardameer. Hooguit een uurtje is ruim voldoende om een indruk te krijgen. Wat mij betreft veel en veel te veel toeristen. Zo niet aan mij besteed. Ik zou diep ongelukkig worden als ik hier een week zou moeten zitten. Na ons ijsje nemen we een shortcut naar de auto en met iets meer vertrouwen rijden we weer richting het startpunt van de kletterstijg. Opgelucht constateren we dat de zon weg is gedraaid en de bergwand volledig in de schaduw ligt. M’n hoedje maakt plaats voor de helm en de handschoenen gaan aan. Dan haak ik me vast aan de metalen kabel. Het begin is er. Achter ons aan komt een gezin met een paar kleine kids. Dat geeft me het laatste stukje vertrouwen dat deze klim ook voor mij en m’n hoogtevrees goed te doen moet zijn. Stoer klik ik me los en een stukje verder weer vast. Hoe hoger ik kom hoe vertrouwder ik me voel. Ik ga als een malle. Zolang ik mezelf maar dicht tegen de berg aan kan klemmen voelt het prima. Hoe meer er vanaf hoe onprettiger het voelt. Het gaat ‘kei’ goed! We komen in een rap tempo steeds hoger en het uitzicht is adembenemend. Het ademhalen geeft door het rustigere tempo geen problemen waardoor ik totaal geen last heb van uitputting. Een paar stukjes recht tegen de vlakke bergwand op zijn wat spannend maar ook dat valt reuze mee! Binnen een uurtje staan we boven en heb ik, oftewel hebben WE het gewoon gehaald. Een suffe berggeit staat ons bovenaan op te wachten. We roken ze al eerder dan we ze zagen. Even genieten we van het uitzicht en dan beginnen we aan de terug weg. Via de andere kant van de berg, over rotsen, door bossen en een olijvenboomgaard komen we terug in het dorpje Arco. Gelukkig ruim op tijd om ons materiaal weer in te leveren. Er worden wederom weinig woorden aan vuil gemaakt. Een bedankje lukt nog net. Verder geen vragen. Het is nog wat onwerkelijk maar wat ben ik opgelucht dat het allemaal 100% mee viel. Daardoor kunnen we ook andere via ferrata’s gaan proberen en misschien ook wel langzaamaan de moeilijkere niveaus! Sch*t aan die hoogtevrees!!!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping