Bom Dia Amigo,
Zit op airport OPO in Porto.Wacht mijn boarding af om straks heerlijk naar huis terug te vliegen. Gisteren al een soort reisdag gehad en dat is zwaarder als een dag wandelen op de camino. Om 8uur gisteren ochtend sta ik in Finisterre bij de bushalte om naar Santiago te gaan. Het is verschrikkelijk druk met pelgrims die ook mee willen. Gelukkig heb ik gereserveerd. De bus rijdt de kustroute en gaat bij Noia pas de grote weg op. De zon komt op en ik heb genoten. Langs prachtige baaien en moeras achtige vlakte. Soms net de Wadden bij ons.
Rond 10.15uur ben ik Statiago. Mooi busstation. Wist ik niet. Zou morgen zo naar.het oude gestapt zijn. Ligt iets buiten het centrum. Ik ga eerst mijn Compastella bemachtigen. Het nieuwe systeem is echt fantastisch. Geen wachttijden en binnen een half uur sta ik weer buiten met mijn papiertje. Dan naar de Plein om te kijken of ik bekende ziet.
Een pelgrim herken mij en zij gaat morgen naar Finisterre. De zon geeft zijn warmte al af en ik ga heerlijk zitten op het plein. Pelgrims kijken. De een is nog enthousiaster dan de andere. Allerlei standen worden vastgelegd. Sommige maken een salto of klimmen op elkaar.
Ook zie ik doodvermoeiende pelgrims. Hoe zouden ze mij hebben gezien? Nog even winkelen en ik ga op een toplocatie lekker eten. Heerlijk in de zon mensen kijken. Het was wel het duurste etentje in mijn pelgrimsleven in deze zeven weken.
Ik geniet er heerlijk van. Daarna loop ik richting bus die om16.50 uur vertrek naar Porto. Veel te vroeg ben ik daar maar heb geen rust meer en ga daar de tijd afwachten om in te stappen. Kom in gesprek met een groep Nederlanders die van Porto naar Santiago hebben gelopen.
Met een groep op stap zo stel ik me voor is heel vermoeiend. Ik kan er eigenlijk geen mening over hebben omdat ik dit nog nooit meegemaakt heb. Ik zelf heb genoten van de rust en stilte. De bus weer in en richting Porto. Er is tijd verschil van 1 uur en dat is nu gunstig voor mij . In Porto neem ik een taxi naar mijn Hotel. Hapje eten en naar bed. Vanmorgen een heerlijk ontbijt en ben zo kwart voor 8 naar de luchthaven gaan lopen. 8 min. Helemaal goud. Geen taxi meer nodig. En dan wachten en over een paar uur val ik bij Jan in zijn armen. Wat zal hij ook blij zijn dat ik weer thuis ben. Het is voor hem ook spannend geweest. Dat realiseer ik me ook. We gaan het samen weer gezellig maken. Kaarsjes aan. Lekker eten koken enz.
Ja en dan de Camino. Hoe is het voor mij geweest. Wat waren de hoogtepunten?
Ik vond het gedeelte van Barcelona naar Logroño het mooist wat ik gelopen heb. Vooral op de hoogvlakte bij Pina de Ebro dat vind ik echt een hoogtepunt. Zo ongelooflijke mooi. De vlakte, de zon en de stilte. Van Barcelona na Monserrat is ook zwaar geweest. Misschien ook dat ik nog in het ritme moest komen van het lopen met mijn rugzak. Later heb ik nooit geen hinder meer gehad. Het voelde goed. Hoorde bij mij. Geen pelgrims om me heen. Ik miste het niet. Had leuke gesprekjes met de Spanjaarden die ik onderweg heb ontmoet. Was echt leuk. Daar kijk ik met plezier aan terug. De contacten waren echt oprecht. Ze leefde heel erg met mij mee. De overnachtingen in albergue waar ik gewoon de sleutel kreeg en daar alleen was. Dat was ook om niet te vergeten. Het was echt heel hart verwarmend en soms ontroerde het me. Stapte overal alleen op af. Werd altijd geholpen. Lleida en Zaragoza zijn pracht oude steden waar de Moorse invloeden van eeuwen terug nog zo mooi te zien zijn. Altijd is er wel een nieuwe stad naast het oude. Maar het blijft allemaal bewaard en intact gehouden. Het lopen in het Ebro dal is ook bijzonder. Je loopt als het ware in een soort tunnel. Rechts en links gebergte. Daar heb ik ook van genoten. Zwaar vond ik het daar niet. Kon geen lange afstanden lopen omdat ik afhankelijk was van de overnachtings mogelijkheden. Na Logroño was dat anders. Kon overal slapen. De Camino Francés was voor mij een tegenvaller. Ik heb het hier niet echt leuk gevonden. Veel te commercieel voor mij.
Veel pelgrims om je heen. Allemaal met een eigen ego. Kon er niet aan wennen.
90% liep voor het eerst een camino.
Ik heb nadat ik een week op de Camino Francés liep tegen mezelf gezegd. Lied, ga lekker je eigen camino lopen. Laat iedereen zijn camino lopen hoe hij of zij het willen. Maar ga zelf doen wat jij voelt wat goed voor je is. Vanaf dat moment ben ik lange afstanden gaan lopen. Ontmoeten steeds andere pelgrims en ik had het erg naar mijn zin. Ik genoot van de rust alleen op mijn kamer. Dat is wel heel lux geweest wat ik mezelf gaf. Zelf de tijd bepalen van het licht aan en het doen. Je moet je voorstellen dat als je nog geen zin heb om te slapen en nog klaar wakker voelt dat je dan in donker ligt te staren naar het matras boven je. Geen plafond. Nee het matras van het stapelbed. Ik kon er niet tegen.
En zo waren er nog meer dingetjes.
Heel veel herrinnering was er van 2012. Met Mike en Mart. En zaten toch een paar verschrikkelijke zware etappes tussen om te lopen. Wist me niet meer te herrinneren dat het zo zwaar is geweest. Maar we haalde het en stonden met zijn 3 wel voor Jacobus in Santiago. En dan zijn er ook nog mensen die ik moet bedanken. Het meeleven en het meelopen heb ik echt gevoelt van jullie allen. De reacties waren hartverwarmend. Rinse wil ik bedanken dat hij mij op weg geholpen heb om dit avontuur aan te gaan. Wil en Piet dat Jan daar een aantal keer heerlijk gegeten heb. Mijn kinders die mij stimuleerde om te gaan. Een camino gaan lopen dat begint met kriebelen van zou ik.nog een keer gaan? Dan wordt het verlangen steeds groter. Dan lijkt het net of je geroepen wordt om echt re vertrekken. Dit is met mij gebeurd. Zo heb ik het ook gevoeld. Meer woorden heb ik er niet voor. Dit hele avontuur heb ik met jullie willen delen. Jullie waren getuigen van mijn belevenissen. Er zal best wel eens een dikke taalfout in hebben gestaan. Jammer dan.
Lieve mensen en dan mijn lieve Jan. Schat nogmaals jij ben ook 7 weken een pelgrim geweest. Heb mij heel vaak gebeld. Bedankt Jan dat je me deze ruimte gaf. Je ben een kanjer!
Dikke kus Lida.

Geschreven door Lida.op.pad