'Where are you going?' Dit was het eerste wat iemand op Nieuw Zeelandse bodem aan mij vroeg. Ik was nog maar net het vliegveld uitgelopen en ik kreeg al een lift aangeboden, zonder zelfs met m'n duim omhoog langs de weg te staan. Dit nam ik natuurlijk graag aan. Na kenningsmakingsvragen zoals (ik aan hem) 'hoelang woon je hier al, wat doe je voor werk?', en (hij, Lester, aan mij) 'waar kom je vandaan, waar ben je al geweest?', vroeg hij: 'Heb je je hostel al betaald?' Ik: 'Nee nog niet'. 'If you want you can stay at my house, my wive likes travellers coming over, I've got a bike you can use.' Naja, waarom niet? Zo verbleef ik vier nachten in Christchurch, fietsend, lopend en met de bus de interessante stad doorkruisend.

Een neef van Lester werkt in zijn bedrijf en woont bij hem thuis. Het was zaterdag toen ik aankwam en hij had vrij. Hij houd van fietsen, fietst zelfs naar z'n werk, en liet mij een gedeelte van de Banks Peninsula zien. Een bergachtig gebied naast Christchurch, met mooie blauwe baaien. Ook liet hij mij Christchurch zien, en kon mooi vertellen over de aardbeving die de hele stad platlegde in 2011. Lester heeft een bedrijf dat iets in de bouw doet en verhuisde naar Christchurch na de aardbeving. Zijn neef, die mij rondleidde en ook in het bouwbedrijft werkt, wist dus over veel gebouwen en ruïnes wat te vertellen.

In 2011 vond er een aardbeving van 6,3 op de schaal van Richter plaats iets buiten Christchurch. Na een lichtere, maar al schade aanbrengende, aardbeving in 2010, was deze allesvernietigend. 185 doden en van alle gebouwen in de vier 'mainstreets' moesten er 1240 vernietigd worden. Over (voorheen) hele mooie kerken wordt nu nog steeds gediscussieerd. De kerkgemeenschap wil snel een nieuwe kerk, maar de gemeente wil de halfvernietigde kerken repareren omdat het interessanter is voor toeristen. Oordeel zelf.

Veel mensen die ik spreek vinden Christchurch maar saai en niet leuk. Ik kan dat goed begrijpen, want als je door de stad heen loopt hoor je alleen maar hijskranen en piepende vrachtwagens. Het ziet er ook allemaal een beetje levenloos uit eerlijk gezegd. Het uitzicht vanuit mijn kamer daarentegen was schitterend; over Christchurch en ver op de achtergrond waren er ook nog bergen te zien. Lester+vrouw hebben een kamer beneden speciaal voor Airbnb-gasten, met terras en badkamer. Ik heb dus even op Airbnb gekeken, en mensen betalen dus 97 dollar pp/pn om hier te slapen. En ik helemaal niks :D

Lesters vrouw heeft me nog een keer naar een markt gebracht, echt opvallend groot, heb nog rondgefietst, gelopen en een museum over Maori (oorspronkelijke bewoners) bezocht. Na 4 dagen was het wel mooi geweest, langer profiteren kon ik niet. Ik had 3 nachten in een hostel in Oamaru geboekt, zo'n 300km zuidwaarts. Hoe daar naartoe? Liftend. De bus is behoorlijk prijzig en niet altijd beschikbaar. Lesters vrouw had me ergens afgezet (many thanks many thanks for everything), en vanaf daar ben ik naar een spot gelopen die mij goed leek: langs de weg die naar het zuiden gaat, op een plek waarnaast stoppen mogelijk is.

Dit was de eerste keer dat ik alleen ging liften. Ik was best zenuwachtig en voelde me behoorlijk ongemakkelijk en bekeken door alle mensen die voorbijreden. Maar na 5 of 10 minuten stopte er al een oude vrachtwagen met een vrolijk mannetje erin. Na een uur zuidelijk zette hij me af omdat ie de andere kant op moest. En stuk zelfverzekerder nu, stond ik op mijn tweede lift te wachten. En dit keer bijna anderhalf uur! Pffff... Misschien botte pech, of een verkeerde plek, ik weet 't niet. Dit was ik allemaal snel vergeten toen er een hele aardige Engelsman stopte, die me twee uur later bij een oeroud huis afzette.

Dit was dus het hostel in Oamaru (13.000 inwoners). Ontvangen door een hele vriendelijke Franse backpacker die daar werkt (met extreem Frans accent). Kwam tegelijk binnen met een Chineze, en nadat we later naar de supermarkt gegaan waren, en hadden gegeten, hebben we met nog wat andere gasten van het hostel in de 'communal area' wat gedronken en idiote muziek gemaakt. Echt geweldig; ze hadden gitaren, piano's, ukelele's, harmonica's xilofonen verschillende blaasinstrumenten afrikaanse trommels sambaballen violen en zo'n ding dat je uit elkaar trekt en in elkaar drukt en een soort kermisgeluid maakt, waar zwervers vaak op spelen. Als iedereen wat pakt waar die nog nooit op gespeeld heeft, geeft dat wel een ja.... vals orkest.

Stadje nog doorgelopen met de Chineze, net als het hostel lijkt het of de tijd er 100 jaar heeft stilgestaan. Tijdens het lopen had ik veel vragen gesteld over wat ze vond van China; doodstraf, communisme, persvrijheid (Facebook en Google zijn verboden (maar er zijn omzeilingen)) ze leek er niet mee te zitten. Langs de zee nog pinguins gezien, waarvoor de meeste toeristen hier komen, en heel veel zeehonden. Deze huppelen schattig en zien er schattig uit, maar hun tanden laten zien en grommen als je te dichtbij komt. Er was nog een avond dat iedereen wat kookt en dan het eten met elkaar delen. Super lekker was dat.

Het was heel gezellig daar, maar verder vrij weinig te zien/doen. Ben toen met een Belg uit het hostel, wat was dat lang geleden dat ik Nederlands had gepraat, 150km meegereden naar Lake Pukaki (benzine gedeeld, was technisch gezien geen liften). Vanaf hier nog 30km verder gelift naar Lake Tekapo waar ik zou slapen. Deze 30km liftte ik met twee mensen, en beide keren nog geen 5 minuten gewacht.

Lake Tekapo is een weet-ik-veel wat voor blauw het is, maar het is een bijna chemisch blauw meer. Een gletsjer vormde dit meer, en gesteente dat toen tegen elkaar schuurde, liet mineralen achter die het zo blauw maken. Echt verschrikkelijk mooi. Wel erg slecht geslapen in een duur, onpersoonlijk, gehorig, met slecht matras, hostel naast het meer. 's Ochtends zonsopgang gekeken vanaf naastgelegen 1km hoge Mount John.

Vanaf Lake Tekapo gelift (was nog aan het lopen naar een goeie liftplek toen een onverstaanbaar iemand al een lift aanbood). Vervolgens na bij een kruising 5 minuten gewacht te hebben op de volgende lift, stopte een Chinees gezinnetje, in een megagrote SUV. Deze weg ging langs Lake Pukaki, waar ik de dag ervoor dus ook was, maar zo loopt het soms, naar Mount Cook. Lake Pukaki lijkt nog blauwer dan Tekapo (kan door hoogstaande middagzon ipv ochtendzon komen misschien?), en zoals Chinezen dat doen: stoppen, foto's maken, doorrijden, stoppen, foto's maken en doorrijden haha. Hele aardige mensen, daar niet van.

Dit waren de eerste acht enerverende dagen in Nieuw Zeeland. Wauw wauw wauw.
Nu dus in Mount Cook Village, waar ik drie nachten blijf. (Mt Cook is de hoogste berg in NZ 37meter)

Geschreven door Larsopreis