Zoals ik had verteld, informeerden meerdere mensen mij over vluchtvertragingen van Bali naar Sydney en vice versa. Het ergste zal al achter de rug zijn en je zal geen last hebben, hoorde ik later weer. Op internet stond dat mijn vlucht geen vertraging had, en eenmaal aangekomen op het vliegveld stond er niks op de schermen. Letterlijk niks, mijn vluchtnummer was nergens te bekennen op alle schermen. Navraag leerde mij dat er toch vertraging was, twaalf uur om precies te zijn. Nadat ik ondertussen tien verschillende medewerkers van Virgin Air had gesproken werd ik naar een hotel gebracht. Ik had alle ruhpia's uitgegeven die ik nog had, en was bang dat ik nieuwe moest halen. Maar transport overnachtig en transport naar het vliegveld terug waren geregeld. En onbijt: de beste van mijn verblijf in Indonesië. Er was een corner met Balinees eten, Indonesisch en Europees eten. Daarnaast was er een fruitcorner, verschillende mueslies, koffies en sappen. Eigenlijk best normaal voor een goed hotel, maar die kan ik me niet veroorloven.
Trouwens, tijdens het ontbijt checkte ik vluchtinformatie en er stond zelfs dat vlucht VA0064 gewoon op tijd was vertrokken, mijn vlucht... Lekkere informatievoorziening.
Terug op het vliegveld kreeg ik mijn boardingpass. Het was 17 november en op mijn boardingpass stond dat dat ticket geldig was voor 18 november. Overal waar ik die kelere boardingpass liet zien moest er gebeld worden en moest ik wachten. En of dat nog niet genoeg was, was mijn visa verlopen (hij was al verlopen, maar door de vertraging nog meer). Ik kwam niet langs de paspoortcontrole en werd naar een zijkamertje gebracht. Ze zijn hier tot aan mijn boardingtijd met m'n paspoort bezig geweest. Ik had meerdere malen gezegd dat mijn vliegtuig al aan het boarden was, maar dat deerde hun niet. Ze gingen gewoon op hun slome tempo door, wat mij alleen maar meer frustreerde.
Ik hoefde niet te betalen voor het verlopen van m'n visa. Dat kan flink duur zijn had ik achteraf gezien. Waarschijnlijk door alle vertragingen hebben ze gewoon een nieuwe stempel erop gezet, maar waarvoor dat zo lang moest duren...

Ik werd niet gecheckt door de zo gevreesde Australische Bordersecurity en eindelijk kwam ik dan op Australische bodem! Heerlijk gevoel om na vijf jaar terug te zijn en ik werd hartelijk ontvangen door mijn oom en tante, Mike en Myrna. Nadat ze mij hun super mooie huis hadden laten zien, was het al tijd om naar bed te gaan.
De volgende dag heb ik met Myrna ergens geluncht en een simkaart gekocht met 5 maanden abonnement. Tien keer zo duur als in Indonesië, daar moet je dan maar aan wennen. Verder had ik van het huis genoten, met de hond gelopen en Hollandse tv-series teruggekeken.
Kom je in Sydney, komen de heetste novemberdagen van afgelopen decennia eraan. Niet dat dat erg is. Donderdag was het vrij hoog in de dertig en vrijdag zelfs boven de veertig graden. Nadat we donderdag met z'n drieën ergens geontbijt hadden werd ik achtergelaten op het strand.
's Avonds sprak ik mijn neef Shaun, die achter dit huis woont. Je komt vanaf de weg eerst bij dit huis, en als je de oprit verder omlaag afrijdt kom je bij zijn villa. Mike en ik waren bezig in de tuin (je moet wel wat doen voor je bed vind ik) en toen hoorde ik ineens een heerlijk laag geluid aan komen brommen. Blijkt dat Shaun een auto met achtcilinder motor heeft. Echt super vet, ook al is dat voor Australiërs minder bijzonder dan voor Europeanen. Toen ik vertelde over mijn plannen om in januari naar de Australian Open in Melbourne te gaan, een van de vier grote tennistoernooien wereldwijd, leek hem dat ook leuk en nu wil hij er ook heen.
Vrijdag was het super heet. Myrna moest in de ochtend ergens in de buurt van het strand zijn voor een paar uurtjes, en heeft mij daar afgezet en opgehaald. Gelukkig ging ik daar tegen lunchtijd weg, je werd er gewoon levend gebarbecued. 's Avonds gingen we voor Myrna's verjaardag uiteten en ontmoette ik mijn nichtje Rochelle. Die leek het ook leuk om naar de tennis in Melbourne te gaan. We gaan dus nu waarschijnlijk met Shaun en zn vrouw Amy en Rochelle en haar vriend. Super leuk!
De dag erna halveerde de temperatuur tot 21 graden. Dat voelde eerlijk waar, koud aan.
In de ochtend nam Shaun me mee naar de zee, hier zwemt hij iedere zaterdagochtend met een vriend en gaat daarna ontbijten. We gingen met z'n Commodore V8, een model van Opel dat in Europa niet verkocht wordt. 500 pk heeft dat ding en dat merk je ook wel, echt super vet.
Het zeewater is, nu in het begin van de zomer, echt niet warm. Door het bier en de wijn tijdens het eten de avond ervoor voelde ik me wat duf. Maar nadat ik de duik had genomen voelde ik me weer helemaal fris. Vandaar dat ze het ook 'even een frisse duik nemen' noemen, denk ik.
Na het ontbijt had ik Mike z'n OV kaart geleend waarmee je onbeperkt kan reizen in Sydney. Ik ben toen naar de Harbourbridge en het Operahouse geweest. Ook heb ik de ferry gepakt en ben ik naar Manly gegaan, een super mooi gedeelte van Sydney. En aan het eind van de middag ben ik op advies van Myrna naar een grote supermarkt gegaan waar ze Nederlandse dingen verkopen. Hier vond ik pepernoten! Alleen zijn ze drie keer zo groot als in Nederland en smaken ze naar taaitaaipoppetjes, wat natuurlijk helemaal niet erg is!

De oppervlakte van Sydney is net iets minder dan 1/3 van Nederland, groot voor een stad dus. Het voelt aan als een land op zich, met verschillende steden, die dan wijken zijn. Er wonen ongeveer 4,5 miljoen mensen. Het voelt echter helemaal niet zo, de straten zijn breed, de huizen groot, er is geen massabebouwing. Het voelt heel ruim aan als je door Sydney rijdt, loopt en fietst. Alleen als je in een van de twee grote CBD's loopt, heb je het gevoel in een wereldstad te lopen. Daarnaast is Sydney heuvelachtig en groen met eigenlijk overal bomen. Ook zijn er veel enorme baaien (zie kaartje). Veel huizen zijn tegen de bergen gebouwd met uitzicht op zo'n baai of zelfs de open zee. Zoals ook dit huis, je kan de baai in de verte zien.


De dag erna ging ik met Rochelle en haar vriend Nathan naar een stad buiten Sydney. Hier gaan zij wel eens heen voor een korte vakantie. We gingen met Nathan's auto, een rete snelle Renault Megane RS met 250PK. Een bijzondere auto, Renault verkoopt zijn auto's hier pas sinds 2008, en zelfs nu zie je zelden een Renault.
We reden naar het noorden, waar het ook heel groen en minder bebouwd is. Hele mooie stranden en een heerlijke lunch.
Gister heb ik Mike's fiets gepakt en ben ik langs de zee en via de CaptainCook bridge naar Rockdale gefietst. Hier staan ongelofelijk mooie villa's aan zee. En veel ook, je kan uren fietsen zonder een flat of gewoon huis tegen te komen.

Omdat Myrna dit ook leest wil ik graag afsluiten met haar complimenten geven voor haar kookkunsten;)

Geschreven door Larsopreis