Op de ferry naar Gili kwamen we erachter dat de boot naar Lombok zou gaan, en vanaf daar zouden we vervoer krijgen naar de volgende haven, vanwaar boten naar de Gili's vertrekken. Doordat we op Bali bij een boekingskantoortje waren afgezet, en deze mensen zeiden 'haast haast haast, de boot vertrekt bijna!', hadden we geen tijd om goed naar de reis en de prijs te kijken. Achteraf hebben we voor de slome ferry evenveel betaald als voor de fast-boat, en haast was er trouwens niet, de ferry gaat ieder uur... De keren daarna hebben we ons beter voorbereid. We kwamen om 6 uur aan op Lombok, en de laatste boten naar Gili vertrekken om 5 uur, we moesten dus ook nog eens overnachten op Lombok.
Ieder Indonesisch eiland heeft zijn eigen mooie kenmerken, die van de Gili's: witte stranden, goede snorkelmogelijkheden, en vooral: geen motorisch vervoer. Iedereen fietst, er zijn een hoop paard-en-wagens, en een enkeling op een elektrische scooter. Dit laatste kenmerk geeft deze eilanden wel een relaxte sfeer. Geen getoeter en gehaast verkeer. Ik ben 3 dagen op Gili Trawangan geweest, de meeste touristische, met veel uitgaansgelegenheden. In die drie dagen hebben we gesnorkeld, gefeest, rond het eiland gefietst en tripjes naar de andere eilanden gemaakt. Deze waren nóg relaxter, nauwelijks toeristen en even mooi. De restaurants zijn erg duur, we aten daarom voornamelijk op een marktje, met het lekkerste Indonesische eten. De Zweedse waren aanvankelijk met z'n vieren, maar er was er een vervroegd naar huis gegaan om onbekende reden. Omdat twee van hen duikcursussen hadden geboekt, hadden ze er een hostel bijgeboekt en ik heb daar toen twee nachten in de plaatst van die ander voor niks mogen slapen.

In Java was ik al een Nederlandse gozer tegengekomen, die mij op Gili zag fietsen, we zijn toen met de Zweedse en nog wat vrienden van hem gaan avondeten. Zijn plan was om na Gili, Lombok op de scooter te verkennen, en dat was ik ook van plan. We zijn toen in twee dagen heel Lombok doorgescheurd. Letterlijk scheuren, want die scooters gaan 100 km/u. Echt heerlijk, in de zon met blote buik. Door de rijstvelden, langs witte stranden en over steile bergweggetjes. We reden over binnendoorweggetjes waar nauwelijks toeristen komen, gezien het feit dat de mensen allemaal lachen en zwaaien naar je. Er was in vergelijking met Bali en Java vrij weinig verkeer, dus is het niet heel gevaarlijk. We zijn naar de Rinjani vulkaan gegaan, alleen was het helaas bewolkt, en misschien ook wel een beetje as van de uitbarsting een week geleden. We konden hem niet zien. Daarna gingen we naar de zuidkust. De dag erna zijn we naar het zuidwesten gereden, waar ik in de LonelyPlanet nog wat Gili's zag. Gili = eiland in het Indonesisch. We zijn hierheen gereden, en omdat het laagseizoen is, en veel mensen Bali en Lombok niet kunnen bereiken door de vulkaanuitbarsting, was het super rustig. Ik had een privé-bootje met schipper en snorkelspullen voor 3 uur geregeld voor 10 euro. We zijn toen naar Gili Rayan en Gili Ringgit gevaren om daar te snorkelen. Deze eilanden zijn zo goed als onbewoond en toeristen zagen we niet, het koraal was daarom nog intact. Op de toeristische Gili's is amper koraal te zien, wel mooie vissen en grote schildpadden.

Vanaf Lombok had ik dit keer de fast-boat terug naar Bali geboekt voor dezelfde prijs als de slowboat. Veel beter dus zou je denken. Maar na anderhalf uur wachten op de haven, en het scheelde 2 uur uur met de slow boat, scheelde het uiteindelijk een half uur in tijd. Daarnaast is de slome boot 10x zo groot, je kan rondlopen en zitten waar je wil, eten en drinken kopen. Het is heerlijk als je op een boot zit die lekker op de golven knalt, als je maar naar buiten kan kijken, dat kon ook niet in de fast-boat. In de fast-boat waren daarnaast veel te veel stoelen in een veel te kleine ruimte, en als je dan naast iemand zit die anderhalve stoel in beslag neemt, wenste je dat je de slow ferry had genomen...

Je bent een maand lang al mensen aan het ontmoeten en je heb eigenlijk vrij weinig tijd voor jezelf. Ik zat met 4 andere Nederlanders in de bus van de haven naar Seminyak, een plaats in Bali waar ik m'n laatste nacht in Indonesië zou doorbrengen, en heb niet met ze gepraat, had er echt geen zin in. Weer naar reisverhalen luisteren en je eigen reisverhaal en -plan opdreunen. Dat is wel leuk, maar niet iedere dag. 's Avonds ben ik lekker alleen naar Spectre gegaan. Mooie bioscoop en film, alleen het was super koud, echt niet normaal.

Ik let nu de laatste dag wel op m'n geld. Toen ik van de boot naar Lombok afkwam, had ik geld nodig, ik wilde gaan pinnen maar m'n pinpas was weg. Toen wilde ik m'n creditcard gebruiken, alleen omdat ik die zelden gebruik (je moet geld betalen om geld op te nemen) wist ik die code niet meer. Ik was aardig in paniek, de dames hadden mijn boot en hostel in Lombok al voorgeschoten. In Nederland was het nog ochtend, iedereen was op het werk of school. Ze konden dus niet thuis mijn code opzoeken. Daarnaast werd ik gebeld door de creditcardmaarschappij dat mijn pas geblokkeerd was omdat ik te vaak de verkeerde code intikte. Die hebben ze toen gedeblokkeerd, ik had nog één poging over. Voelde me schuldig dat ze alles voor mij moesten voorschieten. Maar gelukkig kreeg ik van het thuisfront toen ik wakker werd een appje met de code, heb toen gelijk het maximale gepint, om gemiddeld zo min mogelijk transactiekosten te betalen. Ik heb nu op de laatste dag nog 12 euro, waarvoor ik naar het vliegveld moet (halfuurtje) en moet lunchen en avondeten. Als het op is moet ik opnieuw pinnen. En het minimale bedrag is vaak vrij hoog, veel meer dan ik nodig heb deze laatste dag, en daarnaast zou ik dan weer transactiekosten moeten betalen. Wat ik gewoon uit principe niet wil: waarom betalen als je geld uit de muur wil halen? Van die twaalf euro heb ik bij een scootertje geluncht, ben naar de kapper geweest, en heb gel, scheermesjes en deo gehaald. Dat is hier nog goedkoop, en in Australië waarschijnlijk een stuk duurder. Ik heb nog over om naar het vliegveld te gaan en avond te eten. Kan je nagaan hoe goedkoop het is als je op je centen let.
Straks ga ik met een scootertaxi naar het vliegveld en dan vlieg ik naar Australië:):)

Yvet: ik vind het moeilijk kiezen tussen Aziatische en Europese. De toekomst zal het uitwijzen.

Splitthoffjes: ik dacht eigenlijk niks te missen aan Nederland. Maar sinds een Nederlandse vakantieganger vertelde dat er al een tijdje tientallen smaken pepernoten en taai-taai poppetjes te koop waren, mis ik dat wel heel erg.

Geschreven door Larsopreis