Ondanks de vochtigheid is het nog wel warm, met temperaturen van boven de 30 graden. Als we ’s ochtends nog even een bezoekje brengen aan een van de Casino’s, die Lake Charles rijk is, beslaat Fenny’s bril! Dit casino, L’Auberge, wat de Amerikanen uitspreken als Lóbburdsj (ze hebben geen idee van de betekenis van het oospronkelijk Franse woord) vereren we even met een bezoek. Ondanks het feit dat deze casino’s kleiner zijn dan hun broertjes in Las Vegas, zijn ze toch ontzaglijk groot. Het is dan ook niet voor te stellen dat bv. The Golden Nugget met 1100 kamers volgeboekt was gisteren. We vergokken een hele dollar in de blinkende, tinkelende zaal met de vele ‘slot machines’ (gokkasten), black jack-, roulette-, poker- en roulettetafels en houden het daarna voor gezien.
Onze laatste trip gaat vandaag van Lake Charles terug naar Houston over een afstand van 160 mijl (250 km), voor ons een kort ritje. We rijden allereerst over een van de hoge bruggen van Lake Charles en zien in de verte nog de casino’s achter ons liggen.
Bij het plaatsje Orange kruisen we de Sabine River, die de grens vormt tussen Louisiana en Texas. Dankzij Willie Nelson, die op de radio Blue Skies zingt, verdwijnen de wolken. We buigen even af naar Port Arthur en komen onderweg daarheen weer over een paar gigantisch hoge bruggen, waaronder de Rainbow Bridge, de hoogste brug van Texas, met een doorvaarhoogte van 54 meter! De grootste zeeschepen kunnen er met gemak onderdoor varen. De weg schiet schuin omhoog de lucht in. Het plaatsje heet toepasselijk Bridge City (hoe verzin je het?).
Na Port Arthur komen we door het plaatsje Nederland. Even hebben we het gevoel weer thuis te zijn, maar dat is gauw over. Er is weinig Hollands aan dit plaatsje. Er wonen 17.547 mensen (1/1000 van ons landje) en als 1% van de bevolking hier weet waar Nederland ligt, dan trakteer ik!
In Beaumont komen we weer op de Interstate 10 en zien dat het nog 100 mijl naar Houston is. Direct er onder staat de afstand naar El Paso (dat ook in Texas ligt): 867 mijl (1400 km) en dat op bijna 1 rechte weg!
De reis verloopt verder voorspoedig en we komen vrij op tijd aan in de Comfort Inn Suites in Houston, een prachtig hotel op maar een kwartiertje van het vliegveld George Bush. Als we in de spits nog even op zoek gaan naar een Walmart voor wat laatste kleine boodschapjes, valt weer op hoe walgelijk druk het hier is met 10-baans wegen en meer, die dwars over elkaar heen lopen en waar iedereen raast, alsof zijn leven er van afhangt. O wee, als je een afslag mist! Maar we redden het weer. In de Walmart valt weer eens op hoe ontzettend Haloween hier leeft, een feest dat op 31 oktober in het hele land gevierd wordt. Die dag verkleden kinderen zich en bellen of kloppen als het donker wordt aan bij huizen in de buurt die versierd zijn met pompoenen en lichtjes en roepen ‘trick or treat’, waarbij de keuze wordt gegeven tussen slachtoffer van een plagerijtje worden (trick) of iets lekkers (treat) geven, meestal snoep. Tijdens onze weken hier werd alles al ruim van tevoren in gereedheid gebracht met overal pompoenen, terwijl de winkels uitpuilen van griezelige geraamtes, vleermuizen, schedels, spinnen, enz. Vrijwel alle huizen zijn ook versierd met de meest huiveringwekkende spullen.
In de Walmart zien we ook game-machines te koop met het al oude Pac-Man spel($ 299). Die oude spelletjes doen het blijkbaar weer goed!
Terug in het hotel maken we om 18 uur nog even gebruik van wat hapjes en drankjes, die het hotel gratis aanbiedt rond die tijd. Daarna is het tijd om online in te checken en de koffers opnieuw in te pakken voor de reis. Morgen vliegen we om 16:50 uur lokale tijd en komen, als alles goed gaat, donderdagochtend op Schiphol aan om 9:20 uur. Het zal wel weer een dommelnachtje worden.
Het zit er op! We kunnen terug kijken op een fantastische reis met ongelofelijk veel hoogtepunten op historisch en muzikaal gebied. De duizenden foto’s zullen we thuis uitgebreid screenen, sorteren en een plekje geven.
Dit is dus ons laatste verslag, misschien dat er nog eentje achteraan komt, wanneer we weer terug zijn. Wie weet! Het was een reis om nooit te vergeten. Al met al hebben we er 3500 mijl (5600 km) op zitten en ik moet zeggen, onze Nissan SUV deed het fantastisch, mede ook dankzij de moderne snufjes, waaronder bv. het lampje dat gaat branden, wanneer er een auto in de ‘blinde hoek’ of naast je zit. De piepjes bij het ‘aanraken’ van/rijden over de lijnen op de weg zijn nuttig. Ook de camera bij achteruit rijden is handig en verder waarschuwt Nissantje maar waar ie kan. Echt een fijne wagen.
Rest ons jullie te bedanken dat jullie al die tijd met ons mee wilden reizen en berichtjes achterlieten, dat gaf ons een warm gevoel.
Bye bye, America en tot ziens in ons eigen landje!
Knuffel van Jur & Fenny

Geschreven door Jurronimo.op.reis