Hey allemaal! (dàjiā hǎo) Eindelijk een blog (of in het Mandarijn: bókè)! Ik zit nu al weer een week in China. Ik heb zoveel gedaan dat het toch wel een om een verslag schreeuwde. En sommige mensen, ik noem geen namen (m'n zusje en moeder) drongen er al op aan. Dus:

31 maart kwam ik aan op Xiamen airport. Er was daar een kleine Beagle die alle bagage besnuffelde, om te voorkomen dat wij fruit en andere gevaarlijke substanties de volksrepubliek binnen smokkelen. Het was echt de schattigste ambtenaar die ik ooit ben tegen gekomen. De Chinezen zijn ook wel leuk.
Op het vliegveld begon het meteen lekker. Ik kon m'n meegebrachte euro's niet wisselen, omdat de paspoortscan machine stuk zou zijn. Ik geloofde er echt niks van. Chinezen hebben toch andere ideeën over service en klantvriendelijkheid. Er kon geen sorry vanaf. Ga maar weer weg. Misschien is het morgen opgelost. Gelukkig kon ik wel gewoon pinnen bij een automaat.

Met de taxi ging ik naar m'n hostel. Ik praatte een beetje met de taxichauffeur. Hij zei dat hij 26 was. Even oud als ik! Want in China ben jij bij je geboorte meteen al één jaar oud. Dus in China ben je altijd één jaar ouder dan in Europa. Hij was al vier jaar getrouwd en heeft twee kinderen.
Nadat de taxichauffeur me had afgeze, ging ik eerst wat eten. Met m'n jetlagkop bestelde ik genoeg eten voor drie man. Heb het niet op gekregen. Daarna opzoek naar het hostel, wat compleet onvindbaar bleek. Na een uur was ik verdwaald en heb ik weer een taxi genomen naar dezelfde plek als eerst om het nog eens te proberen. Ik moest op nummer 45-1 zijn. Een aardige vrouw die op nr 45 woont, hielp me met zoeken. Kon het ook niet vinden. Ondertussen was ik er van overtuigd dat het hostel niet bestaat, maar gewoon een scam is voor aanbetalingen.
De aardige vrouw, die ook wel klaar was met zoeken, was vervolgens zo slim om het hostel te bellen en ik werd opgehaald door een vrouw van het hostel. Ze zei dat het hostel inderdaad wel een beetje een raar adres heeft.

Daarna ben ik kapot moe op bed gevallen en niks meer gedaan die dag.


1 april qīngwā in je bil! Een nieuwe dag en aardig uitgeslapen. Eerst eens lekker ontbijten in een lokaal tentje. Noodles in soep met wat groente en vlees. Voor een grote kom, waarna je goed vol zit betaal je 10 yuan. Ongeveer 7 yuan is een euro. Je kunt dus in China drie keer warm super lekkere maaltijden buiten de deur eten, voor vijf euro per dag. In culinair opzicht heeft het Oosten echt een superieure cultuur.

Vervolgens ging ik met de bus naar het centrum. M'n hosteltje ligt naast een flinke studenten dorm, dus de bus zat stampje vol studenten. Een ritje kost slechts 1 yuan. Net als de bus was ook de weg stampens vol. In Xiamen sta je altijd in de file.
Bij de universiteits campus stapte ik uit. Voor de campus ingang stond een enorme rij toeristen. De universiteit van Xiamen staat niet bekend als de beste universiteit van China, maar wel als de mooiste. Toeristen vanuit heel het land staan er twee uur, of langer, voor in de rij. Studenten lopen ondertussen gewoon in en uit. Ik had nog niet m'n studentenpas, dus sloeg even over. Ik ging opzoek naar een kaart.

Op m'n nieuw gekochte kaart (8 yuan) zag ik dat Xiamen stad (Xiàménshì) op Xiamen eiland (Xiàméndǎo) ligt. Het midden van het eiland bestaat uit bergen en natuur. Bijzonder dat dit er nog is, want Xiamen is een stad met meer dan een miljoen inwoners.
Ik wou die bergen in. Maar dat lukte niet goed. Ik kon geen wandelpaden vinden. Wel vond ik een Boeddhistische tempel tegen de berg aan, dus ging ik die maar eens bekijken.

Nadat ik de tempel wat had bekeken en wat foto's had gemaakt, sprak ik een jongen aan die wat stond te vegen. Hij gaf me vervolgens een rondleiding en legde van alles uit over de beelden en hun vorm van Boeddhisme. Samen met een vriend van hem leerde hij me op de juiste manier te buigen en wierrook te branden. Je buigt drie keer, met drie stokjes brandende wierrook in je handen gevouwen, naar het beeld, terwijl je positieve dingen denkt. Vervolgens zet je de stokjes wierrook één voor één in het wierrookvat. Op volgorde! Eerst midden, dan rechts en totslot links. Ook vertelde hij dat het beter is voor de Bodhisattva's om geen foto's te maken. De geïmproviseerde rondleiding was hardstikke leuk, al snapte ik niet alles.
Daarna werd ik uitgenodigd voor de lunch. Tenminste dat dacht ik. Ik werd naar een saai dumpling restaurant gebracht. Waar ze een veel te dure (31 yuan!) veel te grote schaal dumplings voor me bestelden. En vervolgens weigerden ze mee te eten. Ik heb daar in m'n eentje zitten eten, met twee Chinezen naast me. Een van hun zat verveeld op z'n mobiel te spelen. Het was mij compleet onduidelijk waarom we hier waren. En nee het was niet onderdeel van een scam, want de dumplingtent hoorde niet bij de tempel, maar was een commerciële keten. Ik heb ze maar verteld dat ik het ontzettend gāngà (akward) vond.

Gelukkig hielpen ze me met het vinden van de juiste buslijn naar de botanische tuin. Daar zou ik volgens hun in de bergen kunnen wandelen.
Voor de botanische tuin was er een grote pilaar, die de martelaren die zijn gestorven voor de communsistische zaak eert. Basisschoolklasjes legden bloemenkransen en gaven speeches. Trotse ouders maakten foto's.

De botanische tuin is echt huge. Het bevat niet alleen tuinen, parkjes en hofjes, maar ook een militaire basis en iets wat alleen maar vertaald kan worden als 'bejaardenpretpark'.
Ik ben er de rest van de dag mee zoet geweest.
Toen ik 's avonds de berg af daalde kwam ik weer bij een Boeddhistische tempel. Deze was nog groter dan de eerste. De beelden waren allemaal gigantisch en van goud.


De volgende dag heb ik niet heel veel gedaan. Veel gelezen en bijkomen van jetlag. Ik ben nog naar het stadscentrum gegaan en heb daar bij een bank m'n euries in gewisseld voor de volksvaluta. En dit ging helemaal in het Chinees dames en heren! Ik was wel trots op mezelf dat ik gewoon bankzaken kan regelen nu. Nou ja, soort van. De dame achter de balie was zo lief om 'exchange rate' in het engels te zeggen.
Hierna heb ik nog ff op zhōngshānlù, de kalverstraat van Xiamen, gelopen en gekeken naar het shopfestijn van de nieuwe Chinese bourgeoisie.


Op maandag ben ik verder het eiland gaan verkennen. Ik wou eerst gaan fietsen langs het strand. Er is een mooie route die populair is bij veel toeristen en je ziet veel mensen, vooral jongeren, op de fiets. Dus ik wou een fiets huren. Echter, dat kan alleen met een app. Er zijn verschillende fietsveruurbedrijven elk met een eigen app. Op elke fiets zit dan een Qr-code die je met telefoon scant. En dan betaal je borg en huur met je WeChat (Chinese Whatsapp). Super cool. Super hightech. China loopt in dit soort diensten voor op ons. Alhoewel er waarschijnlijk in Nederland niet zo'n grote markt is voor het (ver)huren van fietsen.
Maar ik had nog geen Chinese simkaart, dus ik kan niet het internet op. Dus ik kan geen fiets huren :(
Plus dan is er nog de vraag of ik wel mijn WeChat aan m'n bankrekening kan koppelen. Met m'n creditcard is het nog niet gelukt. Waarschijnlijk moet ik eerst een Chinese bankrekening openen. Maar hey, dat kan ik wel!
Ik krijg wel het gevoel dat de ontoegankelijkheid van China voor buitenlanders een constante gaat worden.
Ten eerste kan volgens mij bijna niemand fatsoenlijk Engels, alhoewel ik dit echt heel chill vind.
Verder is alles waarbij iets geregeld moet worden gedoe, moet het paspoort erbij, foto's van mij, foto's van het paspoort en foto's van mij met paspoort. Geen grap. 99% van de hotels accepteert geen buitenlanders. Voor visum aanvraa moet je de facto voor elke dag bewijzen dat je een hotelreservering hebt, etc…

Maar ik ben dus gewoon maar gaan wandelen langs het strand, was ook mooi. Chinezen zwemmen niet. Wat ze wel doen is romantische trouwfoto's maken op het strand en dan vooral van de bruid. Ik zag op een gegeven moment in 10 minuten tenminste 30 koppels. Vrouwen allemaal in witte jurk.
De rest die niet gaat trouwen, ook alleen maar selfies maken. Ik heb er zelf niet zoveel.

Ik was op weg naar een soort van openluchtmuseum. Een dorpje met traditionele Fujianese (Fújiàn is de provincie waarin Xiamen ligt) en Taiwanense (Táiwān ligt aan de overkant van de zeestraat) gebouwen. Fujian en Taiwan delen een taal en veel cultuur. Ik had het museumdorpje op m'n kaart zien staan. Maar ik kon het niet vinden. Een local, in wiens zaak ik heerlijke noedels (miàn) at, vertelde dat het nog gebouwd moest worden. De tempel was al half af. Zag erg best aardig uit.

Daarna ben ik naar de bergen gelopen opzoek naar een wandelpad ik zag een mooie pagode en daar wou ik naar toe. Ik kwam een man met zijn zoon tegen die uit de bergen kwamen en vroeg of ze wisten hoe daar te komen. De man zei: "Als je ff wacht, wij gaan water halen en dan weer terug de bergen in". Zo gezegd zo gedaan. We gingen direct de natuur in. Niks geen wandelpaden, die zijn er niet. Gewoon klauteren over rotsen. Nadat we herenigd waren met moeder en nog een zoon gingen we verder de bergen in.
Ik heb dus de rest van de middag door de bergen geklauterd met een familie van vier. De kinderen hadden er meer talent voor dan ik. Natuurlijk was ik vergeten om zonnebrand te smeren, dus ik ben nu net zo rood als de fanatiekste partijkaders. We sloten de middag af door 10 meter verticaal omhoog te klimmen langs boomwortels. Boven aan de boom waren er een paar lieve geitjes.

Op 4 april ben ik uit m'n hostel vertokken naar de campus buiten de stad. Daar ben ik nu. Daarover later meer.

Geschreven door JoeriinChina