Dus dat busongeluk onderweg naar hcmc heeft ons ongeveer 2 uur vertraging opgeleverd. Hier ontstaat er gewoon een heftige discussie over wie de schuldige is en deze gaat net zo lang door tot iemand op geeft, wat niet snel gebeurd want niemand heeft geld voor de reparatie van een kapotte bus en ingedeukte auto. Bijzondere manier van oplossen.. Maar gelukkig zaten er twee rijke Vietnamese studenten in dezelfde bus die vloeiend engels konden praten. Zij hadden ervoor gezorgd dat Eva slippers kon lenen (zie foto) omdat ze haar eigen plotseling kwijt was, om naar de wc te kunnen gaan en zij hebben er ook voor gezorgd dat we uiteindelijk onze reis konden voortzetten met een andere locale bus.
Om even op de slippers terug te komen, nu onze reistijd er samen toch bijna op zit, in de afgelopen weken zijn we samen kwijt geraakt: 4 paar slippers (een paar van mij, 2 paar van Eef en een paar dat Eva uit het hotel heeft mee genomen omdat ze moeilijk op blote voeten naar de bus kon lopen), een telefoonoplader, mijn op maat gemaakte jurk voor de bruiloft van Eelco en Elika (deze wordt godzijdank opgestuurd!), een deel van m'n ondergoed en Eva's belangrijkste bezitting: Konnet (gelukkig alleen zijn hoofd). Dus nu onze tassen wat leger zijn kunnen we ze gelukkig vullen met souvenirs.
De eerste avond in hcmc zijn we maar meteen gaan stappen, moe waren we toch al. Toen we 's nachts naar huis liepen en we nog even stopten in de snackbar kwamen we twee mannen tegen die piloot bleken te zijn en hier woonden met rooftop swimmimgpool. Dus eenmaal de volgende dag hadden Eva en ik honderden smoesjes bedacht om meteen naar huis te kunnen als het nodig was, maar de mannen waren voornamelijk gewoon erg gast vrij, hadden heerlijk Indisch gekookt en ik heb me de hele dag en avond vermaakt in het zwembad met prachtig uitzicht!
Tweede dag zijn we naar het war museum gegaan wat eigenlijk gewoon verschrikkelijk was. Het hele museum hangt vol met de meest afgrijselijke foto's van de Vietnam oorlog. En het is eigenlijk ook nog zo recent. Beelden van gehandicapten mensen doordat de Amerikanen toendertijd het hele land vol chemicaliën hebben gesproeid en fotografen die zeiden: hold it! Zodat ze hun foto konden maken van de bange mensen seconden voor ze neer werden geknald. Uiteindelijk 's avonds heerlijk op tijd naar bed gegaan om de indrukken even te laten inwerken en omdat we vandaag voor een nachtje naar de mekong delta gaan en vroeg op moesten!

Dus adios, ik ga nog even genieten van m'n laatste dagen met dit schatje! Xxx

Geschreven door Danielleopweg