Wat een avontuur ik nu heb mee gemaakt. Eenmaal uit de nachtbus gestapt om 6 uur 's ochtends in Sapa stonden alle vrouwen in traditionele kleding al te wachten. Vele van hen konden amper engels dus uiteindelijk ben ik maar gewoon met een vrouw mee gelopen. Geen idee wat me te wachten stond door de moeizame communicatie maar ik kon de grijns weer niet van mijn gezicht krijgen. Waar was ik nu eigenlijk mee bezig? Na erg veel gedoe zijn we uiteindelijk aan een wandeling van 6 uur begonnen. En wat een omgeving! Er leek geen einde aan de fel groene rijstvelden te komen en tussen de wolken door verscheen er telkens weer een nieuwe bergtop.
Ik moest letterlijk door de rijstvelden lopen, over de klei dammetjes die de plantjes onder water houden, om bij haar huis aan te komen! Eenmaal daar besefte ik wel waar ik aan was begonnen.. Een houten schuur voldeed aan de term woning. Het huis zat vol met familie. Je had mijn gids, Su, met twee jongetjes, en dan 'mama Pai' en haar man, haar dochter 'Ma', die een baby had, en dan liep er nog een jongen en meisje rond waarvan ik niet zeker was bij wie ze hoorden. Iedereen zit op lage kleine houten bankjes en overal lopen kippen, kuikens, biggetjes en honden. Ze eten hier rustig een halve kilo rijst weg per persoon per maaltijd dus volgens mij hadden ze het idee dat ik het niet lekker vond alhoewel ik mijn hele maag elke keer weer zo goed als ik kon had volgestouwd met rijst. Ik heb er natuurlijk alle drie de dagen bij gelopen alsof ik zwanger was.
De tweede dag ben ik weer gaan wandelen met mijn gids en gek genoeg voelde dit als een van de zeldzame momenten dat ik alleen was tijdens mijn reis. Ik hoefde niet te praten want dat ging toch niet. Ik kon gewoon stil zijn en genieten van het uitzicht, wat eigenlijk wel heel fijn was.
Toen we terug waren was er een nieuwe man gearriveerd in zijn traditionele kleding en nog wat andere familieleden. De "woonkamer" was leeggehaald en overal lag iets wat op confetti leek. Bij de deur waren 2 kippen vast gebonden en een stond er in de woonkamer.. Overal stond wierook en de man stond te zingen, te rappen, en allerlei bewegingen te maken. Het ritueel duurde zo'n uur en daarna begon die koprollen te maken op de oneffen betonnen vloer. Je kan je voorstellen dat ik dit stiekem wel hilarisch vond, zo'n oude man. De kip werd met zijn kop in een of andere vloeistof geduwd en de man ging elke kamer langs om een slokje van de vloeistof uit te sproeien en heftige zinnen uit te spreken. Toen kwamen er twee enorme messen te voor schijn en ik voelde het natuurlijk al aankomen.. Maar weer 2 uur verder leefden nog steeds alle dieren en leken de messen enkel en attribuut voor het ritueel. Uiteindelijk werd een biggetje naar binnen gebracht en na nog heel veel meer rituelen waren uiteindelijk alle dieren geslacht. Het varkentje heeft 2 uur in de woonkamer gelegen (gevild) op een houten bankje wat me in ieder geval de tijd gaf even aan het idee te wennen. Maar het was nog maar 4 uur. Dus daarna kwam het 'happy water' te voorschijn. De glaasjes waren zo groot als ongeveer 2 shotjes bij elkaar en je moest in beide handen een glaasje nemen. Onder wat gebeden opdrinken was het idee. Drie keer raden natuurlijk, dit was me toch de meest pure alcohol ooit! Ik voelde het m'n hele lichaam door branden en wanneer ik blij was dat de eerste op was moest ik verdomme de tweede nog opdrinken! En de glaasjes bleven maar komen. Ik werd er sterk van zeiden ze dus ze zullen wel genoteerd hebben dat ik nogal slap ben. Ondertussen stond al het eten op het vuur (letterlijk) en waren de mannen aan het roken uit een soort rare houten staaf. Maar, wat heb ik heerlijk gegeten! Het happy water bleef ook tijdens het eten rijkelijk vloeien en elke keer als overgrootoma met mij proostte (chuca! Of chuca fini als je hem helemaal opdronk) moest ik wel drinken natuurlijk.
De laatste dag heb ik wat souvenirs van ze gekocht en afscheid genomen van mama Pai en mijn eigen gids. Mama Pai gaf me uiteindelijk een armbandje waarvan ze in haar gebrekkige engels uitlegde dat ze die speciaal voor me bewaard had. Ze bleef maar herhalen dat als ik thuis was, ik het armbandje aan mijn moeder kon laten zien en zou vertellen over haar en haar familie. Dus bij deze vertel ik het nu aan jullie allemaal om mijn belofte nog een beetje waar te maken.
Wat een liefdevolle familie! Na een heftig onveilige scooter tocht terug naar Sapa ben ik nu weer onderweg naar Hanoi, met een onvergetelijke ervaring op zak.

Xxxxx

Ps. Ik heb een nieuw stadium bereikt in het zijn van een professionele reiziger in Azië (voor zover zoiets zou kunnen bestaan): ik kan nu zélfs rijst eten met stokjes!

Geschreven door Danielleopweg