Middenin de nacht werden wij wakker geschrokken door Ilse, die riep: 'DE SCHOENEN!' Het bleek enorm te stortregenen en wij hadden de schoenen buiten laten staan. Alles doorweekt, maarja dat droogt wel weer. Deze dag zouden wij naar een schooltje dat wat verder weg lag (El Toro). Volgens Cristina 10 km rijden ongeveer. We hadden alle spullen de vorige dag al ingepakt in de cameon (een open vrachtwagentje). Het bleek ruim 2 uur rijden, dus ik weet niet zeker of het wel 10 km was, maar een bijzondere en uitdagende weg was het zeker. Door de regen was de weg erg blubberig en ging flink omhoog en omlaag. Onderweg passeerden wij af en toe mensen op ezels, die bijvoorbeeld melkbussen of andere waar bij zich droegen. Eenmaal bij het schooltje, werden we weer hartelijk verwelkomd en hebben we in uiterste efficiëntie de boel opgebouwd. Terwijl we aan het werk waren, begon het erg hard te regenen en maakten wij ons toch wel lichtelijk zorgen over de terugreis. Als lunch was er erg lekker gekookt door wat dametjes uit het dorp (heerlijk!) en evalueerden we kort de ochtend. Het viel ons op dat de gebitten over het algemeen best goed waren, maar het poetsen kon wel beter. Hieruit concludeerden we dat op deze school waarschijnlijk weinig wordt gesnoept. Ook de sfeer was bijzonder. De kinderen waren lief en werkten goed mee, maar er kwam niet zoveel uit ze. Madelon legde uit dat er veel Haïtiaanse kinderen op deze school zitten. Die schijnen goed voedsel te eten, minder goed Spaans te kunnen en een wat donkerder huidskleur te hebben. Ze komen naar de Dominicaanse Republiek voor een betere economische uitgangssituatie. Toen we weer aan de slag wilden, bleek dat veel kinderen naar huis waren, omdat hun lunch onderweg verloren was gegaan door het slechte weer (ze eten op school). We hebben de laatste kinderen geholpen, daarna de leraren en zijn weer weggegaan. Bij het eerste heuveltje kwamen we al flink vast te zitten in de drek. Gelukkig kwamen de dorpsbewoners ons helpen duwen en waren we vrij snel los. Verderop was er nog 1 spannend stukje waarbij we net niet vast kwamen te zitten, maar zigzaggend de weg overgingen, en net geen tegenliggers raakten. Wel verloren we nog een vuilniszak, maar daar hebben we Cristina nog even voor terug laten rennen. In de bewoonde wereld een biertje en een empanada genomen. Thuis aangekomen gerelaxed, gekookt en naar bed. Alles bij elkaar weer een bijzondere dag, een bijzondere sfeer op het schooltje en zo'n tegen de 40 kinderen behandeld.

Geschreven door Bocassanas2019